Rozdział 6

- Co ja mam zrobić na tym egzaminie? Pokazać im kły? Tylko to mi wychodzi- jęczała Alice. Była przerażoną myślą o teście.

- Spróbuj coś zrobić. Może dasz radę użyć szybkości, albo siły- zaproponowała Mary. Przerabiały już tę rozmowę z dziesięć razy.

- Nie umiem. Nie potrafię- szatynka ze złością podniosła się z łóżka i wyszła z pokoju. Czuła się naprawdę źle. Bała się, że zawiedzie siebie, nauczycieli i rodziców. W szczególności ojca, któremu tak bardzo zależało na jej dobrych wynikach.

 Postanowiła spróbować czegoś jeszcze. Zakradła się do kuchni.

 Wzięła jeden z ostrzejszych noży do ręki i przejechała sobie nim po wewnętrznej stronie dłoni.

 Na skórze natychmiast pojawiło się długie nacięcie, z którego zaczęła wypływać krew. Dziewczyna szybko odłożyła nóż i wyszła na korytarz. Weszła do jednej z pustych klas.

 Rana powinna się szybko sama zagoić. Jednak nic z tego. Krew dalej wypływała z jej dłoni.

- Cholera- zacisnęła pięść ze złością.

- Beznadzieja- Tyler stał oparty o drzwi. Wszedł tak bezszelestnie, że nawet nie zauważyła go wcześniej.

- Możesz się już pośmiać. Za dwa dni zostanę wyrzucona ze szkoły- jęknęła. Była zbyt załamana żeby się bronić.

- Poddajesz się? Zabrałaś mi całą frajdę- chłopak zrobił smutną minę.

- Daj mi spokój- warknęła. Chciała wyjść z klasy, ale brunet stał jej na drodze.

- Zrób coś żeby mnie zmusić, dalej- założył ramię na ramię i wpatrywał się w nią uporczywie.

- Co? Chcesz mi pomóc?- szatynka spojrzała na niego zaskoczona.

- Aż tak ciężko to zrozumieć?- przewrócił oczami.

- Ale dlaczego?- dopytywała się.

- Potrzebuję kogoś, kto będzie się ze mną kłócił. Nikt inny nie nadaje się do tego- wzruszył ramionami.

- Twoja pomoc nic nie zmieni. Jestem bezużyteczna. Nie mam żadnych umiejętności- Alice odwróciła się do niego plecami.

- Co się z tobą stało? Weź się w garść, Słoneczko. Coś wykombinujemy- obiecał- Dalej. Uderz mnie- rozkazał. Dziewczyna natychmiast spojrzała na niego. Nie wyglądał, jakby miał żartować.

- Mam cię uderzyć?- upewniła się.

- Tak. Najmocniej jak potrafisz- pouczył ją.

- Nie będę się z tobą biła- zaprotestowała. Chłopak w ciągu sekundy znalazł się przed nią i popchnął ją mocno. Upadła na podłogę.

- Oszalałeś?- krzyknęła oburzona Alice.

- Rusz się, bo zrobię to jeszcze raz- zagroził jej.

 Szatynka szybko podniosła się na nogi. Nie wiedziała co ma robić. Zaatakować go? Z łatwością ją pokona.

- Słoneczko, zaczynam się niecierpliwić- chłopak uniósł brwi wysoko.

- Nie nazywaj mnie Słoneczkiem- odparowała ze złością. Poczuła nagły przypływ mocy. Z całej siły pchnęła go i brunet wpadł na ławkę, która w jednym momencie rozpadła się na części. Tyler wylądował na podłodze.

- Przepraszam! Ja nie chciałam- Alice rzuciła się żeby mu pomóc.

- Oto mi chodziło, Słoneczko- uśmiechnął się.

- Jesteś idiotą- warknęła oburzona dziewczyna. 

- Dzięki mnie zdasz ten egzamin- stwierdził bezczelnie. Podniósł się z podłogi i otrzepał spodnie.

- Jeszcze tego nie zrobiłam. Wiele rzeczy może się wydarzyć do pojutrza- zauważyła.

- Jeśli chcesz szybciej rozwinąć umiejętności powinnaś zacząć pić ludzką krew- zmienił temat. Alice zauważyła, że bacznie jej się przygląda.

- Co? Przecież zabronili nam dopóki nie przedstawią wszystkich szczegółów- przypomniała mu.

- Zakazy zawsze dotyczą najlepszych rzeczy- wzruszył ramionami.

- A ty piłeś już krew od kogoś żywego?- spytała niepewnie.

- To wbrew pozorom nie jest proste pytanie. Kiedyś ci wyjaśnię- uśmiechnął się tajemniczo.

- To może mi powiesz, dlaczego próbowałeś mnie zabić- zaproponowała Alice. Tyler momentalnie zbladł.

- Alice, proszę… Nie mogę o tym rozmawiać- chłopak zaczął kręcić głową. Na jego twarzy malowało się przerażenie.

- Skoro nie chcesz. Chyba muszę już lecieć- mruknęła chłodno dziewczyna. Nie miała dłużej ochoty na tę rozmowę.

 Nagle brunet znalazł się tuż przed nią. Szatynka chciała się cofnąć, ale on chwycił ją w pasie, przyciągnął do siebie i pocałował.

 Alice poczuła się, jakby znalazła się w niebie. Wiele można było zarzucić temu chłopakowi, ale nie to, że źle całuje.

- Dlaczego to zrobiłeś?- zapytała, kiedy w końcu oderwali się od siebie.

- Bo miałem taką ochotę- uśmiechnął się. Sekundę później już nie było go w klasie…..

* * *

 Alice weszła do jadalni i już na wejściu usłyszała śmiech.

- Jak tam potrafisz coś więcej niż pokazać kły?- zawołał w jej kierunku jakiś chłopak..

- Tylko się nie popłacz- dodała inna dziewczyna.

Alice spojrzała na nich. Był wśród nich Tyler a na jego twarzy gościł cwany uśmieszek.

Szatynka poczuła się, jakby ją uderzono w twarz. Odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku wyjścia. Nagle koś zagrodził jej drogę. Był to wysoki chłopak, starszy od niej.

- Może potrzebujesz pomocy, co mała?- zapytał- Mógłbym nauczyć cię, jak się całować- zaproponował.

- Świnia- warknęła ze złością. Ominęła go i wybiegła z jadalni.

 Jak mogła być taka głupia? Wszyscy ostrzegali ją przed Tylerem a ona dała mu się wykorzystać. Zrobił z niej idiotkę przed całą szkołą.

 Wyszła na dziedziniec. Czuła, że policzki jej płoną ze wstydu. Wydawało jej się, że już wszyscy wiedzą. Że już wszyscy się z niej śmieją.

 Wskoczyła na schody prowadzące na mury. Dopiero na górze odetchnęła. Usiadła pomiędzy blankami. Przerzuciła nogi na drugą stronę.

 Z oczu zaczęły wypływać jej łzy. Nie umiała ich powstrzymać.

- Jestem kompletną idiotką- szepnęła do siebie. Przytuliła twarz do chłodnej cegły. Była okropnie samotna. Chciała bardzo znaleźć się teraz w domu. Położyć się w swoim łóżku i zasnąć.

 Mimowolnie dostrzegła, że księżyc jest dzisiaj w pełni. Wyglądał, jakby był trzy razy większy niż normalnie.

 Nagle tuż pod murem coś się poruszyło. Z tej wysokości nie była w stanie stwierdzić, co ale widziała wyraźnie, że kręciło się pod murem.

 Wychyliła się jeszcze bardziej i wtedy ujrzała parę zielonych ślepi. Były mrużone i wydawało jej się, że to coś jest wściekłe.

 Zanim jednak zdążyła się dokładniej przyjrzeć zwierzę uciekło…

* * *

- Alice, ogarnęłaś coś na ten egzamin?- zapytała Mary, kiedy tylko szatynka weszła do pokoju.

- Nie martw się- odparła dziewczyna. Pytanie koleżanki przypomniało jej o tym, jak wykorzystał ja Tyler.

- Co potrafisz?- blondynka nie dawała za wygraną.

- Spójrz- Alice z całą złością uderzyła w swoją sztalugę. Wcześniej chciała coś rysować, ale teraz nie miało to znaczenia. Drewniana konstrukcja rozpadła się na drobne kawałeczki.

- Ok. W takim razie cieszę się bardzo- zdołała w końcu wykrztusić z siebie Mary.

 Alice nie odpowiedziała. Wzięła ręcznik i poszła do łazienki. Miała nadzieję, że już nie spotka dzisiaj Tylera. Wyjątkowo się nie pomyliła…