Rozdział 5

- Alice musisz się bardziej skupić- Mary próbowała pomóc wyzwolić koleżance wampirzą stronę natury, ale średnio im to szło. Minęły już cztery tygodnie szkoły, każdy zrobił już jakieś postępy, każdy z wyjątkiem Alice.

- Nie potrafię. Coś ze mną jest nie tak. Nie umiem użyć szybkości ani siły. Nie regeneruję się szybko ani nic- rozzłościła się szatynka. Miała dosyć głupich uśmieszków ze strony Tylera i jego kumpli.

- Co tam porabiacie?- do klasy, w której trenowały wszedł Jack, blondyn z którym wcześniej gadała szatynka.

- Ćwiczymy, bez powodzenia- opuściła bezradnie ręce Alice. Chłopak podszedł do niej i pocałował ją.

- Nie martw się. Jesteś po prostu o wiele bardziej człowiekiem niż reszta- pocieszył ją.

- Ale to szkoła dla wampirów- poskarżyła się.

- Coś wymyślimy, ok.?- Jack przytulił dziewczynę do siebie.

- Jesteście tacy słodcy, że normalnie nie mogę- powiedziała Mary- Tyler nie ma nic przeciwko?- spytała, najwyraźniej nie pomyślała co zrobiła.

- Ten Tyler?- blondyn zmarszczył czoło.

- A czemu miałby mieć?- burknęła Alice.

- No, bo się za tobą ugania- koleżanka brnęła w to dalej.

- Co ty mówisz? Możemy przeprowadzić tę dyskusję, kiedy indziej?- szatynka spojrzała ze złością na Mary.

- Nie. Chętnie posłucham- Jack odsunął się od Alice.

- Ona coś sobie ubzdurała- broniła się Alice.

- Tak. Po prostu się pomyliłam- przyznała blondynka.

- Muszę to przemyśleć- chłopak wzruszył ramionami i wyszedł.

 Szatynka posłała koleżance wściekłe spojrzenie. Naprawdę lubiła Jacka. Podobał jej się. A teraz wszystko zniszczyła zaledwie wzmianka o Tylerze…

* * *

- Mary ty naprawdę nie myślisz?- dziewczyny szły korytarzem. Alice ciągle się wściekała na koleżankę, bo ta nie umiała trzymać języka za zębami.

- Sorry. Nie wiedziałam…- blondynka próbowała się tłumaczyć.

- A jeżeli on ze mną zerwie?- przeraziła się szatynka.

- No bez przesady. To Tyler się za tobą ugania a nie ty za nim- przypomniała jej Mary.

- Co ci w ogóle odbiło do głowy, żeby wymyślić aż taką bzdurę?- Alice na samą wzmiankę o szatynie wściekała się.

- No powiedziałam prawdę. On jest tobą zainteresowany, tylko błagam uważaj na siebie- poprosiła blondynka. Koleżanka nie odpowiedziała, bo w tym momencie dostała SMS-a.

- Od Jacka- wyjaśniła. Szybko go przeczytała i mina jej zrzedła.

- Co jest? O czym pisze?- chciała wiedzieć Mary.

- Zerwał ze mną. Twierdzi, że nie może być z kimś kto jest zakochany w innym. Co za idiota. Jeszcze najlepsza jest końcówka: „Nie pisz, nie dzwoń. Mam dosyć kłamstw. Od dzisiaj się nie znamy”- prychnęła Alice. Dziewczyna ze złością rzuciła telefonem. Byłby się roztrzaskał, gdyby ktoś go nie złapał.

- Gorzej być nie mogło- mruknęła szatynka. Telefon uratował Tyler…

- Wypadł ci z ręki?- zapytał z głupim uśmiechem.

- Tak, bardzo zabawne- Alice bardzo starała się zachować spokój. Marnie jej to szło.

- Mary zostaw nas- chłopak skinął głową w kierunku blondynki. Ta spojrzała na koleżankę niepewnie, ale szatynka wzruszyła tylko ramionami.

- Skoro już jesteśmy sami, to co się stało?- Tyler oparł się o ścianę i czekał.

- Słucham? Oddaj mi mój telefon i się zmywam- odparła zapytana.

- Proszę cię. Widzę, że nie masz dzisiaj humoru. Ktoś cię zranił?- nie dawał za wygraną. Alice patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Podmienili cię, czy co? Niedawno próbowałeś mnie zabić- przypomniała mu.

- Musimy o tamtym gadać?- dziewczyna po raz pierwszy zauważyła ból na jego twarzy.

- O co chodzi? Masz problemy?- szatynka nie wierzyła w to co widziała.

- Nie mogę o tym mówić. Poradzę sobie, naprawdę- obiecał. Uśmiechnął się do niej lekko. Alice przeraził smutek, który dostrzegła w jego wzroku. Nachyliła się w jego kierunku. On zbliżył się do niej…

 Już mieli się pocałować, kiedy dziewczyna nagle oprzytomniała.

- Czy ty oszalałeś?- krzyknęła- Nie będę cię całować!- dodała. Odskoczyła od niego.

- To ty chciałaś pocałować mnie, to po pierwsze. Po drugie, łap telefon- pewny siebie uśmiech wrócił na jego twarz.

 Alice chwyciła w locie komórkę. Tyler powoli odszedł w kierunku swojego pokoju.

- Palant- syknęła szatynka, kiedy go omijała.

- Słyszałem gorsze przezwiska- wzruszył ramionami...

* * *

- I co było dalej?- dopytywała się Mary.

- Prawie go pocałowałam, ale na szczęście oprzytomniałam i uciekłam- zakończyła opowieść Alice. Nie czuła się zbyt dobrze z tym, co zamierzała zrobić…

- Nie mam dobrych wieści. Za trzy dni wszyscy mamy egzamin. Będziemy musieli pokazać postępy, jakie zrobiliśmy- blondynka zmieniła temat.

- No to leżę- westchnęła załamana Alice…