Rozdział 1

 Alice obudziła się i przez chwilę pozostała w łóżku. Nie miała ochoty wstawać. Była sobota, jej urodziny. Kończyła dzisiaj szesnaście lat.

 Odetchnęła z zadowoleniem. Czuła się bardzo dorosła. Skoczyła na równe nogi. Szybko narzuciła na siebie jakieś ciuchy i zbiegła ze schodów. Niestety przeliczyła swoje możliwości i potknęła się. Poleciała do przodu. Niechybnie cała by się połamała, gdyby nie salto, które zrobiła. Wylądowała na stopach. Nawet się nie zachwiała.

- Coraz bardziej przypomina ciebie- zauważyła pochmurnym głosem matka dziewczyny.

- Czy to źle?- uśmiechnął się przekornie mąż kobiety.

Alice podbiegła do rodziców. Nie zastanawiała się, jak udało  jej się uratować przed upadkiem. To nie była pierwsza taka sytuacja w jej życiu.

- Najlepszego Słonko- powiedziała pani Blake i pocałowała córkę w policzek.

- Dzięki mamo- brunetka obdarzyła ją promiennym uśmiechem.

 Jej rodzice zbledli. W końcu pan Blake zdołał wykrztusić.

- Siadaj Kochanie. Musimy ci o czymś powiedzieć- zaczął. Alice spojrzała na niego z ciekawością- Mam nadzieję, że nie będziesz zbytnio się gniewać, że nas nie znienawidzisz- mruknął.

- Nie mogłabym. Jesteście moimi rodzicami. Kocham was- zaprotestowała dziewczyna.

- Powiem to w najprostszy sposób jaki umiem. Otóż nie jesteś zwykłym człowiekiem. Nie raz słyszałaś o nadludzkich istotach, jak wampiry czy wilkołaki. To wszystko prawda. My należymy do zimnych istot- Alice zamurowało. Miała nadzieję, że to jakiś żart- Nie mogliśmy wcześniej ci powiedzieć. Takie są zasady. Wampir w swoje szesnaste urodziny dowiaduje się o dziedzictwie i o przyjęciu do szkoły.

- Jakiej szkoły?- wykrztusiła z siebie brunetka.

- W której nauczą cię, jak to wszystko kontrolować. Najbliższe cztery lata to będzie dla ciebie okres wielu zmian. Pomogą ci z nimi- wytłumaczyła pani Blake.

- Ale… Jak to możliwe? To nie jest jakiś żart?- spytała błagalnie.

- Nie. Nie martw się. Na pewno ci się tam spodoba. Poznasz ludzi takich, jak ty- obiecała mama dziewczyny z ciepłym uśmiechem.

- Musimy przygotować cię do wyjazdu. Szkoła zaczyna się za dwa dni. Wrócisz dopiero na święta- ojciec miał niezbyt wesołą minę.

- Jak ja mam się tam dostać?- zainteresowała się Alice. Chciała dowiedzieć się czegoś więcej.

- Pojedziesz pociągiem. Podróż trwa trzy godziny- odparł mężczyzna.

- To bierzmy się za przygotowywania…- westchnęła dziewczyna.

 Pogodziła się z tym co nieuniknione. Zawsze tak robiła. Po co rozczulać się nad czymś, kiedy można znaleźć jakieś pozytywy. Czeka na nią w końcu przygoda….

* * *

 Alice trzęsła się z zimna w cienkim płaszczyku. Trzymała w dłoni rączkę od walizki na kółkach. Wiedziała, że rodzice zaraz ją opuszczą. Bała się tego. Nikogo nie znała z nowej szkoły.

- Uczniów prosimy o dobrnie się w czwórki a rodziców o opuszczenie peronu- odezwał się głos z radiowęzła- Możecie wchodzić do pociągu.

- Pa Kochanie. Dasz sobie radę- mama dziewczyny ze łzami w oczach pocałowała ją w policzek i mocno przytuliła do siebie.

- Powodzenia Mała- ojciec starał się pokazać, jak to po nim spływa, ale nie umiał. To była jego mała córeczka i miał jej nie zobaczyć przez następne pół roku.

- Nie martwcie się- Alice posłała im jeszcze jeden uśmiech i podeszła bliżej do pociągu. Rozejrzała się niespokojnie. Wielu uczniów miało już swoje czwórki. Bała się, że zostanie sama i przydzielą ją do kogoś, kiedy nagle usłyszała miły i sympatyczny głos przy uchu.

- Cześć. Szukasz chętnych do przedziału?- Alice odwróciła się i dostrzegła szczupłą, bardzo ładną blondynkę.

- Oszem. Rozumiem, że ty też- brunetka odwzajemniła uśmiech.

- Zgadza się. Chodźmy zająć jakiś wolny przedział- nowa znajoma kiwnęła głową i pierwsza weszła do pociągu.

 Po chwili obie siedziały samotnie w przestronnym pomieszczeniu.

- Brakuje dwóch osób- zauważyła Alice.

- Zaraz przyjdą tu moi kumple. Na pewno ich polubisz- zapewniła ją nowo poznana dziewczyna.

- Tak w ogóle to mam na imię Alice- zreflektowała się brunetka.

- Mary- blondynka uścisnęła wyciągniętą dłoń.

- Tu jesteś Mary- do przedziału wszedł wysoki, dobrze zbudowany szatyn. Wyglądał na całkiem sympatycznego.

- Znalazła się w końcu zguba- za nim wkroczył rudowłosy chudzielec w okularach.

- A kto to jest?- zainteresował się pierwszy z nich, kiedy już zajął miejsce obok Mary.

- Alice- Henry, Henry- Alice- przedstawiła ich sobie blondynka- Alice- Bob, Bob- Alice- zakończyła prezentację.

- Miło poznać- powiedzieli jednocześnie chłopacy. Brunetka uśmiechnęła się do nich lekko.

- Mary, jak tam wakacje?- zagadnął Henry.

- Spoko, ale nie tak fajne jak te zeszłoroczne- blondynka zrobiła się cała czerwona.

- I wzajemnie- odparł szatyn. Cały czas wpatrywał się w dziewczynę, jak w obrazek.

- Eeee… Nie chcę być wścibska, ani nic, ale czy wy ze sobą flirtujecie?- wypaliła Alice. Jakoś nie wiedziała, dlaczego nie powinna o to zapytać.

- Mówię im to od dawna, ale oni udają, że nie!- zaczął się śmiać Bob. W tym momencie pociąg ruszył a drzwi od przedziału otwarły się.

 Alice spojrzała, co za intruz ich odwiedził i skamieniała. Jaki on był przystojny… Miał brązowe, rozwiane włosy doskonale pasujące do zawadiackiego wyrazu twarzy i głębokich oczu. Wyglądał niczym jakiś aktor, albo i nawet lepiej.

Alice zdała sobie sprawę, że się na niego gapi z otwartymi ustami.

- No, no, no… Kogo my tu mamy?- drwiący ton głosu nowoprzybyłego sprowadził ją z powrotem na ziemię.

- Wyjdź stąd Tyler. Nie ma miejsca dla ciebie- Henry podniósł się z siedzenia i stanął twarzą w twarz przystojniakiem.

- Uspokój się Młody. Nie zrobię ci krzywdy. Ale tej tutaj nie znam- mówiąc to wskazał na Alice, która pod wpływem jego przenikliwego spojrzenia zrobiła się cała czerwona.

- Odczep się od nas- Bob poparł swojego przyjaciela.

- Kim jesteś?- chłopak nie zważał na protesty pozostałych i wszedł do przedziału.

- Alice- burknęła dziewczyna. Ten typ lekko ją rozdrażnił.

- Tyler, ale bądź trochę milsza. Mogę wybrać, czy uprzykrzyć ci życie, czy dać spokój- powiedział z głupkowatym uśmiechem.

- Najlepiej to zrobisz wynosząc się stąd- warknęła już całkowicie zdenerwowana szatynka.

- Czy ty wiesz, z kim rozmawiasz?- mina nieco zrzedła przystojniakowi.

- Z tego co mi wiadomo to z napuszonym dupkiem o wybujałym ego- odparła niewinnie.

- Jeszcze tego pożałujesz- obiecał Tyler i wyszedł.

- Gratulację. Temperamentna jesteś- zaśmiał się Henry. Cała trójka przyglądała jej się z podziwem.

- Trzeba umieć radzić sobie z takimi, jak on- wzruszyła ramionami lekko zmieszana Alice- Kto to tak właściwie był?- zainteresowała się.

- Tyler jest moim o rok starszym bratem. Idiota jakich mało- wyjaśnił szatyn.

- Współczuję- dziewczyna pokiwała głową.

- Myśli, że wszystkie dziewczyny mogą być jego. Jeśli on tego zechce, to żadna mu się nie oprze- dodała Mary, rumieniąc się.

- Skąd go znacie?- dopytywała się Alice.

- Byliśmy we czwórkę na obozie rok temu. Złamał tyle serc, że chwali się tym do dzisiaj- Bob przewrócił oczami.

- Zaraz będziemy na miejscu. Pora się szykować- zauważył Henry.

 Alice przygryzła wargę. Chciała nie myśleć o Tylerze, ale nie potrafiła. Miała cały czas jego przystojną twarz przed oczami. Coś jej w tym wszystkim nie pasowało. Postanowiła dowiedzieć się, co…